کد مطلب:20251 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چگونه مي شود كه آدمي در برابر ديگران از انجام كارهاي زشت خودداري مي كند، ولي در محضر خدا به آن اقدام مي نمايد؟ اين جرئت چونه است؟

همين موضوع را امام سجاد(ع) در دعاي ابوحمزه ثمالي مطرح كرده و مي فرمايد: اگر بر گناهم كسي غير از تو آگاه مي شد، البته آن را انجام نمي دادم و اگر از تعجيل عقوبت مي ترسيدم، از خطا اجتناب مي كردم؛ نه از اين رو كه تو از ديگران در نظر بي قدر واهميت تري، بلكه بدين سبب كه تو بهترين سّتاران و پرده پوشان و نيكوترين حكم فرمايان و بزرگوارترين بزرگواران عالم هستي.

بنابراين يك توجيه در انجام گناه در محضر خدا اميد داشتن به رحمت الهي است و توجيه ديگر آن است كه براي بسياري اين موضوع كه ما در محضر خدائيم، به صورت باور قلبي در نيامده است. كسي كه يقين داشته باشد خداوند او را مي بيند، قطعاً گناه نخواهد كرد. ترك گناه به ميزان علم و يقين افراد بستگي دارد.

دليل سوم براي جرئت بر معصيت، عدم شناخت واقعي پروردگار است.

امام علي(ع) مي فرمايد: كسي كه ادّعا كند خدا را شناخته است، در حالي كه بر انجام معصيت خدا جرئت

كند دروغ گفته است.[9] امام باقر(ع) فرمود: كسي كه نافرماني خدا كند، خدا را نشناخته است.[10]

[9] آثار الصادقين، ج 13، ص 252، به نقل از امالي صدوق، ص 209.

[10] بحارالانوار، ج 75، ص 174.